Precious Child

Mijn gedachten maken overuren.
Direct na het overlijden word gevraagd, of je haar zelf wil wassen,  wat voor kleertjes krijgt ze aan?  Mag er na het wassen nog weefsel weggenomen worden? 
Mijn hoofd tolt.
Het enige wat ik wil is haar vasthouden en kussen..zoveel mogelijk. Nu kan het nog. Ik wil het gevoel niet kwijt.

Arno besluit eerst buiten op adem te komen en familie in te lichten. Ik blijf binnen,  ik wil geen moment weg bij haar.

Ik wilde haar graag zelf wassen,  maar kon het niet,  ik durf het niet. Waarop Arno het van mij over neemt.
Na 3 dagen een steriele alcohol lucht in combinatie met bloed en vaseline is het voor mij raar dat ze ineens naar zwitsal ruikt.
De laatste pleister restjes worden met enige precisie weggepoetst en daar is dan ons meisje zoals ze al 3 dagen had behoren te zijn. Puur, gaaf en zo volmaakt.

Daarna krijgt ze kleertjes aan,  eigenlijk naïef dacht ik dat ik nog wel naar huis kon om haar later andere kleertjes aan te doen maar dat kon niet meer. Ze werd in een wiegje gelegd, even was ik trots, eindelijk weg van dat reanimatie bed en in een echt wiegje.

Totdat ineens een arts vroeg: heb je al een uitvaartondernemer? 

oh ja ze is overleden..

nee daar hadden we niet over nagedacht. Of misschien niet over willen nadenken

Wil je nog foto’s laten maken door make a memory? 
Nee, we wilden alleen foto’s die gemaakt zijn zoals we haar beleefd hadden. Hoe pijnlijk misschien ook..dat was realiteit en we hadden het gevoel als er mooiere foto’s gemaakt werden het geromantiseerd werd.

Wat er daarna is gebeurd met annelin weet ik eigenlijk niet goed.
Wij zijn naar rowan gegaan om de uitslag van zijn scan te bespreken met de arts.hij kreeg een hersenscan op het moment wij afscheid namen van annelin.

Het circus is begonnen..

De dagen erna staan in het teken van afspraken met de uitvaartondernemer,  afspraken met artsen,  begrafenis regelen, verhuizen naar het Ronald mc Donald huis,terug naar het gemeentehuis om te registreren dat ze is overleden,  familie ontvangen en zorgen voor een kistje.
1 ding stond vast, we wilden geen kistje uit het boekje.. Nee het werd een mooi roze kistje met mooie roze en witte bloemen aan de binnenkant en een krijtbord boven kant zodat we alles wat we wilden zeggen,  daar op konden schrijven.

Gelukkig neemt de uitvaartondernemer ons erg veel uit handen zodat wij zo veel mogelijk bij onze kinderen kunnen zijn. Deze tijd benutten wij optimaal

Hoe bizar ook maar humor is de drijvende kracht achter verdriet. Af en toe konden we even een grapje maken en ons daarna ontzettend schuldig voelen omdat we moesten lachen.
Dat was het enige middel wat ons op de been hield.

2 dagen later word overal in Nederland oud en nieuw gevierd. Wij kregen hier niks van mee, onze droom naar het vuurwerk te kijken met elk een kindje in onze armen,  was verloren…
2012 gingen we in met verdriet,  met in het vooruitzicht een begrafenis.. Van onze eigen dochter.

De tranen zijn voor wie ze ziet
Ook zonder dat ze stromen
Voor wie de pijn kent in ons hart
De pijn van verloren dromen